اِليــــــــــــما

هر چند شاید درست نباشد،اما رفته رفته و کم کمک،هم زمان با بزرگ شدن دست و پا و عقلت !!!!، فاصله ات از همان چهار وجبِ امن آغوشم کمترمی شود، اما به نظرم دل کوچک ت با مرور زمان دلم را بیشتر و بیشتر  گرم می کند،   هر رقمی که به سال و ماه و روزهای زندگیت می چسبد، گرمای دلم خودش را مچاله می کند در بالا و پایینِ قد و بالایت ...  شاید خوب نباشد شاید نپسندند اما در حال تلخیصم در وجود کسی به نامت . . . حس این روزهایم در مواجه با تو غریب است ... حتی با خودم ... حتی برای خودم

روزها را تقسیم بندی کرده ام    نیتم این بود که سهمی از عمری که می گذرد و می گویند جزء اموال من است،داشته باشم  مرور زمان خیلی چیزها را در ذهنم،فکرم و احتمالا رفتارم تغییر داده  حالا،یکی به نام لااقل در افکارم جایی برای خودش دارد  به قدرِ یک تامل!! یک تفکر داخلیِ چند دقیقه ای حتی!! می شود اعتراف کرد دیگر؟ نشد دوباره نشد سهم ِ من خلاصه شد به 20 دقیقه زبانِ خواندنِ صبحگاهی مترو و همان دقایقی که در فضای ِ مجازی آن هم در حدِ پیشبرد و پاسخگویی به اموراتِ خانه و کار ...  24 ساعت برای زمانِ ما کمی اندک است  یا من هنوز درست زمانم را مدیریت نمی کنم.... راستِ راستِ راستش آدم این دور...

با حساب و کتاب تقویم، به ده روز نرسیده پسرکم سه ساله می شود و من مات و مبهوت و بی اراده، زل می زنم به قد و قامت و این همه تغییری که کرده است او سه ساله می شود و من هر قدر هم که بکوشم نمی توانم از تضاد سختِ حس هایی که از شب و روزم می گذرند، نجات پیدا کنم او سه ساله می شود و من بی چاره.... وقتی توانی برای درک کامل لحظه های در گذر ندارم و  قادر نیستم نوش این دقایق را به نهایت جایی برای خودم ذخیره کنم بی چاره می شوم وقتی زمان هیچ  لحظه ای دلش برای  من و این همه نقش های ِ اجباریم نسوخته و عذابِ وجدانِ مادر پاره وقت بودن لحظه ای دست از سر وجدانم بر نداشته بی چاره می شوم، و زمان که بر گذر روزهایم چیره شود... از ی...

به الیما سپرده ام    به وقتِ از تو گفتن ، زمانِ از تو نوشتن؛ چشم هایش که بسته شد... پلک هایش که نشست!!! پشتِ دیوارِ نگاه روشنش، همه ات را... همه ی ِ همه ات را بی صدا زمزمه کند، زمزمه هایش که به گوش ِ باد رسید، تو را به نام ِ کوچکت صدا کند و  اسمِ قشنگت را به همه یِ زبان های  دنیا  از بر بخواند.... به الیما گفته ام  عشقِ نام کوچک توست وقتی به او فکر می کنی... اسمِ قشنگت که الهی پر آوازه بماند،  به الیما گفته ام دوستت داشته باشد،  هر روز هر روز و بسیار بسیار ..... ...

هر چقدر هم که نصیحت و توصیه به آدم های اطرافت در برنامه ات نباشد و همه ی عمر به خودت قول داده باشی از این دو  به حد کفایت فاصله بگیری، یک وقت هایی مثل امروز که برای چندتایی موضوع راهِ رفته برگشت ندارد و خلاصه اش می شود همین است که هست!!!! قول شکن می شوی! می روی بالای منبر و رَدای تجریه می پوشی و ادای آدم بزرگ ها را در می آوری  و می کوشی لااقل همان چند نفری که در حلقه ی عزیزانت هستند را مجاب کنی، مجاب کنی که هر چند هر وقت ماهی را از آب بگیری خیلی دیر نشده است اما بعضی کارها فصل دارد، زمان دارد، از فصل و زمانش که بگذرد حکمِ قضا پیدا می کند و شاید انجام شوند امّا آنطور که باید نمی چسبند، نمی شوند آن چه که باید باشند... عزیزانم ....

این ثانیه ها و دقایق مادرانه که تجربه می شوند، افزون بر همه ی دلشوره های معمول، یک اوج هراس هم دارند!!!!  تمام شدنشان!!!! تمام می شوند ....   مدام یکی در گوشت می گوید: این لحظه ها لحظه های شیرینی است و تمام می شوند و تو می مانی و حسرتی بی درمان، راهِ رفته ای که باز گشت ندارد  اما همه اش الکی است،  اصلاً جای ِ نگرانی ندارد به جانِ خودم!!!! که خالق اردی بهشت اینقدر حواسش به همه چیز بوده که جایِ هیچ نگرانی باقی نگذاشته است!! هیچ جای نگرانی!!!  وقتی به تک تک این واژه ها ایمان دارم نمی فهمم چرا همیشه جایِ آغوش امنش در دلهره های ِ مادام زندگی می کنم  ؟ این پسرک پسرک پسرکم...

1- هزار ویک بارهم که گفته باشم روزهایِ نیمه ی اسفند تا خودِ بهار بهترین روزهای سالند؛ توجیهی برای نرسیدن عید نمی شود، می آید و شاید سرعتش را برای رسیدن بیشتر هم کند، یک چیزی مثل لج کردن 2- چهاشنبه ای که این همه از من و هفته ی قبل دور بود آمد، بدو بدو با کلی عجله و یک درمیان از روزها گذشتن، الان وسط ِ اداره ام پنج روز از سال را گذرانده ام و کلی فکر  و کار و مشغله و برنامه در ذهنم جهش ِ اسفندی دارند 3- تهِ تهِ دلم یک جورِ عجیبی است، یک جورِ تجربه نشده، همه اش را گذاشتم پای اینکه سال اولی است که ایام نوروز در محلِ کار جدیدم 4- نود و سه پُر بود از اتفاق های یک دفعه ای ... رفتنِ مامان بزرگ، عوض کردم شغل و این ماه های اخیر .... ...