من از تويِ نشسته در وجودم ميترسم...

زنگِ انشاء : من از تو مي ترسم

 همين­كه صبح، زنبيلِ سپيده به دست، از پشتِ ديوارِ مشكي-خاكستري ِ شب چشم در چشم ِ آدم­هايِ سحر خيز مي­شود، همان­ وقتي كه بعد از كلي كِش و قوس، صدايِ تمامِ استخوا­هايِ بدنم را در مي­آورم، از ترسِ رسيدن نگاهم به دو چَشمت كه پيشِ از من در آينه­يِ روشويي نشسته اند، تمامِ صورتم را در زلالِ آب سرد فرو مي­ برم و  از تو؛ از نگاهت؛ از قضاوت هايِ بي­رحمانه­ات مي­ترسم؛ مي­گريزم

باور كن سخت است ، خيلي سخت است كه يكي  اين­طور بهتر از خودت، بيشتر از خودت تمامِ رفتارت را بشناسد و همه­يِ حركاتت را قبل از تو پيش­بيني كند...

اين­كه يكي افكارت را بخواند و مُدام از راه دور با ايماء و اشاره تذكراتش را بي ملاحظه ات به سويت روانه كند

اينكه بداني يكي در همه­يِ دقايق تمامِ حواسش پيش توست، و دايمِ مترصدِ فرصتي است كه در يك محكمه­يِ دو نفره خودش در نقش شاهد و دادستان و قاضي بنشيند و اشدّ ِ مجازات را برايت بنويسد

من از تنها ماندن با تو ،‌از دقايقِ دو نفره شدنمان مي­ترسم، از اينكه  همه­جا هستي همه جايِِ همه جا هستي مي ترسم؛

در آينه­يِ ماشين بحثِ دلخوريِ پيش آمده با فُلاني را مطرح  و مرا به "كم صبري" متهم مي­كني

تداركِ پيازِ داغِ رويِ آش را كه مي­بينم، چهارزانو رويِ شيشه­يِ بي لك گاز مي­نشيني و از كدورتم با آقايِ خوب مي­گويي، و برچسبِ "متوقع" بودنم را درست وقتي دلم خيلي خيلي گرفته به پيشانيم مي­چسباني و مي­روي

آماده­يِ ميهماني ناخواسته كه مي­شوم ، همان جايي، رو در رويم! مقابلم در آينه نشسته اي و مدام "ناشكري"،"ناشكري"،"ناشكري"  را تكرار مي كني، بي­خيالِ من و حالي كه در آن لحظه دارم...

لباسِ پسرك را كه عوض مي كنم از زلالي چشمش نهايتِ استفاده را مي بري و از انتهايِ چشمش برايم دست تكان مي دهي و لبْ مي زني  كه "حواست به اين نيز بگذرد ها باشد" به تنها شدن هايم... به رفتنِ پسرك...بزرگ شدن دست و پايش فكرش نگاهش

خسته كه مي­شوم، دلم كه از رفتنِ همكارِ چند ساله ام مي­گيرد؛ كارِ اداره به دليلِ عدم تصميم­گيريِ آقايِ رييس كه رويِ هم انباشته مي­شود، رويم را از شيشه­ي اتاق بر مي­گردانم كه چشم در چشمت نشوم ،انعكاسِ  صدايت در گوشم مي رقصد " كه قدرِ لحظه­هايِ داشته­ات را نمي­داني"

در هر اتفاقي، وزنه­يِ تقصير ِ من سنگين­تر و سهم من از ماجرا بيشتر است، به يُمنِ حضور و لطفِ دايمي تو....

راستش من از تويِ نشسته در وجودم، بيشتر از هر كسِ ديگر مي­ترسم