بهارت، سر به هَوايم كرده

روز شمار تولّدِ سبز بهار از دامن قهوه­اي- خاكستري زمين به جاهايِ خوب خوبش رسيده است، زمين آبستنِ بهارِ موعودي كه ماه­هاست انتظارِ آمدنش منتظرم كرده است،

كلي نشانه­هايِ ريز و كوچك از آسمان به سويِ زمين ريسه بسته­اند و هم­نوايِ با هم سرود آمدنش را زمزمه مي­كنند

هرروزي كه مي­گذرد،‌پنجره­هايِ بيشتري از دلِ زمستان به سمتِ روشنايي بهار باز مي­شوند،‌ جشنِ ملحفه­هايِ سفيد و پادري­هايِ شُسته شده و رها شده  از نرده­هاي رو به كوچه و خيابان هر روز رنگي­تر مي­شود،

آدم­هايِ آويزانِ دستمال به دست كه گـَردِ روزگار را از پنجره ها بر مي­دارند و دوده­ِ يِِ شهر دودي را پاك مي­كنند، ‌سوغاتي­هايِ بهارِ نيامده اند...

اين جا و اين روزها رسوم و سنّت­هايِ كُهنه­ و قشنگِ عهدِ مامان بزرگ و بابابزرگ­هايِ خيلي دور، از پسِ شلوغي هزار لايه­يِ دنيايِ قرن بيست، ‌پُر قدرت و قَدَر رّخ نموده است و حتّي اگر خودت را به كوچه­هايِ غير قابل ِ دسترس هم  بزني، باز حال و هوايش؛ حال و هوايِ دلت؛ خانه­ات؛ روزگارت را به تكان تكان وا مي­دارد

انگار کن این ها رسولانِ بشارت ده بهارند....

گل­هايِ زردِ بي­ساقه­، بتفشه­هايِ مينياتوريِ لبِ باغچه، بيدهايِ سبزِ كمرنگِ به جنونِ رسيده و شكوفه­هايِ عجولي كه كمي زودتر از وقتِ بايدش آمده­اند، زمين را به بار نشستنِ بهــــار نزديك مي­كنند.

اين روزها كه حالِ زمين خوب و جنسِ احوالات آسمان مرغوبِ مرغوب است، سر به هوايِ همه­ي اتفاقات در حالِ وقوعم و مُدام در زمان گذشته و حال و آينده سِـــير مي­كنم، يك­سال ديگر فرصتِ زندگي داشتم و ورق زدنِ‌يك سالش حتّي با دورِ خيلي تند، همه­يِ زمانم را  در راه رفت و آمد به خانه پُرو حالت صورتم را بالا و پايين مي­كند.

زمستان قبلِ‌آمدنِ بهار رفته­است و زمان را تمام و كمال در اختيارِ بهار پيش از موعد قرار داده است،‌فصلِ محبوبم خوش آمدي...

پ ن :‌تا نارنج ها هستند و آب دارند و عطرشان جاري است، خودمان را ميهمان خوراكِ لوبيا و روغن زيتون و نارنجِ تازه كنيم كه هرچقدر آمدنِ بهارشان نزديك است با دوباره آمدنِ خودشان فاصله داريم.