ببين زمستان...

ببين زمستان

اينكه دلِ من هيچ جايِ ماه­هايت به خاطره­اي وصل نمي­شود و در تمامِ سال­هايِ زندگيم محبوبيتت در بينِ چهار فصل هيچ­گاه؛ رتبه­ا­ي بهتر از چهارم كسب نكرده است؛

اينكه كوتاهي روزهايت موجبِ انبوهی از كارهای نيمه­كاره برايم مي­شود و خاطرم را مكدر مي­كند؛

اينكه كلي از وقتت را در شب مي­گذراني و ما را در تاريكي اجباري فرو مي­بري؛

اينكه سهمِ من از لباس پوشيدن­هايِ رويِ هم؛در كنارِ از دست دادن كنترلِ حركاتم، نوكِ بينيِ قرمز و انگشت­هايِ بي­حركتم مي­شود

قبول .....

امّا همه­اش مي­ارزد

به لايه لايه­هايِ رنگي كلم سفيد و قرمز و گل كلم و بروكلي و هويج و لبوهايِ قرمز جا خوش كرده رويِ سالادِ فصلت

به صد دانه یاقوتت با گلپر و نمک

با نارنج های نارنجی و عطری که به همراهشان از بهشت می رسد

به ردّ ِ انگشتانم رويِ بخارِ شيشه يِ ماشين وقتي يادگاري مي كارد و هیچ کس آنها را نمی خواند!

به آدم برفي پسرِ شش ساله­ِ همسايه

به روزهايِ آخرِ اسفندت

به پنجره­هايِ بي پرده

به همان وانت آبي كه فرش­ها را تا  مي­برد و لول بر مي­ گرداند

به شتابِ بي دليلِ‌آدم­ها

به روزهايي كه بويِ عيد و عيدي مي­دهند

به اضطرابِ كارهايِ نيمه تمام

به برنامه­ريزي برايِ تعطيلاتِ‌كم عيد

و همان يك ذره عيدي بي بركتِ دولت

به آشپزخانه­يِ درهم ...ظرف­هايِ برق افتاده...كابينت ­هايِ از نو چيده شده

به لباس­هايِ مرتبِ نشسته در كمد

به اضافي­هاي خانه را حتّي به فرضِ نو بودن، رَد كردن،

به گلِ نرگسِ نشسته در گلدان

به باغچه­هايِ شخم زده

به گلدان­هايِ كنار خيابان

به يادِ دوباره زنده شدن، رستخیز زمین را بهانه کردن و به رفتگان سر زدن

به سبزي بِكرِ سر زده  از پسِ قهوه ­اي خسته و سردِ زمين

به آن پيوندِ زيبايِ بهار در آخرين روزهايِ زمستان

مي ارزد ....

ببين زمستان؛ خوب كه فكر مي­كنم  مي­ارزد