عمّه طاهره

عمّه طاهره خيلي آرام و با حساب و كتاب و برنامه­ريزي شده و با بدرقه­يِ خيلي از دوستان و آشنايان طيِ مراسمِ با شكوهي  رسيد به سنِ معروفِ سي­سالگي!

آخرين روز از شهريور ماهِ يك سالِ خوب!

مقدماتِ رسيدنش را با حوصله و دقّت فراهم كرده بود-بودند؛

درست از همان­ روزهايي كه عشقِ ممنوعه­يِ "رضا" پسريكي يك­دانه­ و خوش سيمايِ خاله­ سيما؛ دامنش را گرفت و رها نكرد

از همان قرارهايِ پُرخطرِ كوچه پس كوچه­هايِ شهرِ كوچكشان بعدِ  روزهايِ مدرسه

از همان روزهايي كه چشم انتظارِ پست­چي محله،بي واتس آپ و ايميل و اس ام اس و حتي تلفن؛ روزي ده بارمسيرِ خانه تا نانوايي را مي­رفت و مي­آمد  تا نامه­ي سربازِ خاله را خودش شخصاٌ تحويل بگيرد، همان نامه­اي كه رويش با خطِ "رضا" نوشته شده بود :  برسد به دستِ دختر خاله

از همان روزهايي كه غصّه يِ دخترعمويِ "رضا" كه نامزد شوهرخاله بود برايِ پسرش! روزگارش را سياه و سفيد كرده بود

از همان درد و دل­هايِ بي مخاطبي كه به ناچار مي­رسيد به گوشِ منِ هشت ساله ؛

از مراسمِ خواستگاري اجباري بي حضورِ پدر عروس و داماد

از همان خجالتِ صورتي نشسته در گونه هايش وقتي فاصله­يِ دو ابرويش را برداشت و برادرهايِ بزرگترش به احترامش ايستاده دست مي­زدند

از عقد كناني كه خيلي­ها نبودند و رفته بودند قهر؛

از بچه­اي كه در دورانِ عقد از دست رفت؛

از زندگي با پدر شوهري كه به رسميت نمي شناختش در دو اتاق تو در تو؛

از ترس و هراسِ سالم به دنيا آمدنِ اولين دخترش به خاطرِ ازدواجِ فاميلي؛

از همان وقت ها  و روزها مشغول انجام كارهايِ سي سالگيش بود

وقتي غربت را به قربتِ شوهر خاله و خاله ترجيح داد، وقتي نگرانِ سر به هوا شدنِ "رضا" و دوتا شدن شلوارش  بود و همان ترسِ فرزند اوّل را  برايِ دومي دوباره تجربه مي­كرد،وقتي با شكمِ هشت ماهه زاغ سياهِ "رضا" را چوب مي­زد، وقتي جفت پاهيش را در يك كفش كرد و رانندگي ياد گرفت، وقتي در حياط خانه مرغ و خروس پرورش داد و سبزي كاشت تا براي خودش درآمد داشته باشد،‌وقتي "رضا" اسمش را نمي گفت و اول دختر خاله و بعدها مامان سارا؛ صدايش مي كرد

در همه­يِ اين لحظه­ها تمرين سي سالگي مي­كرد؛ اينقدر تمرين كرد و كرد و كرد  كه من هم مطمئن بودم از پسِ  سي سالگي به خوبي دو بچّه و رانندگي و مرغ و خروس­داري و مراقبت از "رضا" بر خواهد آمد.

خيلي­ها منتظرِ سي سالگي عمّه طاهره بودند وعمّه بالايِ سكويِ سي­سالگي چقدر بزرگ بود و همان­اندازه هم دورِ دورِ دور از من و روزهايم... آن روزها هيچ­وقت خودم را در سي­سالگي نمي ­ديدم

سي­سالگي خيلي پير و خسته بود ... خيلي

امــــــــــــــــــــــــــّا؛ سي­سالگي من خيلي غير منتظره ، يك­باره و بي خبري از قبل؛ رخ نمود و اتفاق افتاد

اصلاً انگار كمين نشسته بود و با دوربين تخلفات زندگيم را ثبت مي­كرد و منتظر ِ غيرِ مجاز راندنم شده بود كه يك دفعه ايست داد و از پشتِ كمينش بيرون آمد و تمام قد روبه رويِ من و روزهايِ گذشته­ام ايستاد و زل زد به قد و بالايم

سي­سالگي من بي حواسم آمد ،‌بي توجهم ، درست همان روزهايي كه آمادگيش را نداشتم  و حوصله­يِ روزهايِ تاهلم را درز مي­گرفتم تا جمع و جورتر و اندازه­ام شود....

اما حواسم به تّند رفتنش، به شتابش برايِ عبورِ از من بود،

سي­سالگيِ من در ازدحام انبوهي از كارهايِ نيمه­كاره­يِ به هم تنيده و تخصص هايِ ريزه ريزه و آرزوهايِ بزرگ بزرگ تمام شد.... و انگار زندگي با همان تمام شدن ها شروع شد... قوت گرفت و معني شد

سي سالگي حواسم را جمع و جور كرد، توجهم را جلب  نمود... به روزهايي كه رفت و مانده هايي كه نيامده ...

 به فرصت­هاي استفاده نشده ، به مهلت هاي باقي­مانده

در سي­سالگي  هيچ خبر از پيري و خستگي نبود ...

و انگار از روزهايِ بعدِ سي سالگي زندگي را زندگي كردم ...

سي سالگي يعني يك آغازِ هوشمندانه....

 برسد به دستِ زنگِ انشاء