نفرِ آخر بودن کلی کار می­بَرد

درست به اندازه­یِ سنّ ِ پسرک، هنگامِ ترکِ خانه­یِ سه نفری باهم؛ من و امیرفندق کوله به دوش چهارطبقه را به کوب می کوبیدیم و می رسیدیم به کوچه و بعد چند قدمی آن­ورتر پارک و سرمان را گرم می­کردیم با بچه­هایِ در حالِ بازی و گربه­هایِ همیشه گرسنه و به دنبالِ غذا ؛ تـــــــــــا همین دیروز،

که آقایِ خوب و پسرک با کوله­یِ آماده رفتند و خانه به سکوت مطلق رسید

خداییش چسبید، سر فرصت آماده شدن و روسری انتخاب کردن و جوراب پوشیدن،بی هیچ چشم مامان جانی و باشه پسرِ گلمی!

امّا فراموش کرده بودم وظایفِ نفرِ آخر بودن را... جمع­آوری زباله­ها از آشپزخانه و دستشویی، خاموش کردن مودم، هدایتِ همه­یِ هاپ­هایِ پسرک به تختش!،مرتب کردنِ جای خوابش، بابا برقی شدن و چراغ­ها را منهایِ یکی خاموش کردن،لباس­هایِ عوض شده اش را در ماشین انداختن، تلفنِ خانه را در حالت منشی گذاشتن، پتویِ شبش را برداشتن و کفش­ها را به جا کفشی سپردن(کاری که به حکمِ دارِ مکافات بودنِ دنیا به آن گرفتارم!هر چه مامان گفت و نکردم! می­گویم و نمی­کنند،به همین راحتی)،و از همه مهم­تر کلید به همراه داشتن و در را قفل کردن....و سخت ترش عینِ چهارطبقه را بی پسرک به کوچه رساندن...

همین تجربه باعث شد، یادم بماند برنا­مه­هایِ بعدی را به گونه­ای تنظیم کنم که نفرِ آخر کَسِ دیگری باشد...