سر به مُهر
سر به مُهر پسرم؛
هر چند مشاهدات و بررسي هايِ دقيق و موشكافانه يِ شما حاكي از آن است كه تمامي افراد در خانه يِ ما، مُهر را هنگامِ نماز در دست مي گيرند و با خود حمل و نقل مي كنند ...
امّادلبندِ مادر؛ اين موضوع جزءِ فعاليت هايِ فرآيندِ نماز خواندن محسوب نمي شود .... الزامي نيست
ما را كه مي بيني، مجبوريم به اين كار ، بَس كه حينِ نماز نگراني غيب شدنِ مُهرمان همان نيمچه حواس را هم به باد داده...
هيچ خطري از اين دست شما را تهديد نمي كند؛ مي توانيد مُهر را درست روبرويتان، رويِ زمين بگذاريد و ركوع و سجودِ خود را با آرامش و بي دلْ واپسي از حركتِ نا خواسته اش؛ به جا بياوريد
پ ن : نماز خواندنت بسيار جدي تر از قبل شده ... الله و اكبرِ قامت بستنت؛ وقتي هر دو دستت را با مُهر تا پشتِ گوش هايت مي بري و ركوع و سجود و ذكرهايي كه زمزمه مي كني، ديدني مي شوي وقتي مُهر را در دستِ چپت مي گيري و فقط هنگامِ سر به مُهر گذاشتنت به زمين مي سپاريش ....
خدايم شكر برايِ لحظه هايي كه به چشمانم فرصتِ ديدنش را دادي
)
الهی که عاقبت به خیر بشه.صالح باشه و باقیات صالحات برای والدینش.
