آی قصه قصه قصه

یکی دیگر از رویاهایم با محوریت!!! جناب آقای امیررضا محقق شده است،شب های زمستان که یک دفعه وبی انتظارت از وسط روز می پرند تویِ خانه، کارهایمان را که سبک می کنیم، وقت خواب که می رسد، کنار پسرک دراز می کشم و چند تایی(مثلاً ده تا یا دو تا پنج تا یا سه تا سه تا) کتاب با صدای بلند و هرهر و کِرکِر می خوانیم وادایِ  همه ی ِ جانورهایِ تویِ کتاب ها را دوتایی در می آوریم و بعدش یه کمی در مورد اتفاقاتِ روزمان حرفِ  می زنیم و  دعای شب هایمان را می گوییم و جایِ همه ی خاله ها و عمه ها و عموها را خالی می کنیم و چندین و چند بار آب می خوریم وشب به بِیر!! می گوییم و  وارد چرخه ی خواب می شود و بلاخره می خوابد، اما وقتی قصه ی خواب پدر و پسری می شود فرق می کند، شبیه قصه ها می شود، که یکی با صدای خیلی آرام یک قصه ی بلند را آنقدر تعریف می کند تا آن یکی را به خواب برساند، و آن یکی اصلا نمی فهمد که از کجا خورده!!!!! قصه ها هم الکی و کنار هم چیدن ِ کلمات نیست

پ ن : با همه ی این اوصاف ترجیح می دهد (با پافشاری!!!) که با مامان بخوابد

پ ن : خدا بابا بزرگ را رحمت کند، مامان بزرگ را "بانو " خطاب می کرد تا آخرِ آخرش... آقایِ خوب هم گاهی الیما را با همان نام می خواند، دیشب پسرک فرمود " بانو شما برو امیر بازی می کنه" درست بعد از دقایقی که آقایِ خوب را به فامیلی!!! صدا زد