جـــــــــــــــــــادّه . . .

درست همان وقتی که جاده از سفر برایت می گوید و

 تو سفر را ، جاده می دانی و مسیر رسیدن

همان زمانی که پسرک نگاهش را در پُشتِ پلك هايش پنهان كرده و وسعتِ پاهايش را به دستانت سپرده

وقتي سبزي سبزه ها و هزار رنگِ پاييز را رد مي كني و نگاهت مي رسد به كوه هايي كه خشكِ خشكند

آن لحظه هاي كه داريوش مانده است قبايِ ژنده اش را كجا بياويزد

پيام پشت پيام و تماس هاي پي در پي

بابايي كه تخمين مي زند بايد حوالي قزوين باشيم

مامان كه نوعِ ماكاروني شب را مي پرسد

ومن كه مي مانم ، بينِ ميل ِ به رفتن و ديرتر رسيدن و لذّتِ ديدنِ پايانِ انتظارشان؛ كدام را ترجيح دهم؟

و داريوش كه مانده است كه به بچه هايِ تو من و قتي يه روز يزرگ شدن، جوابش چه باشد؟