حتٌی شما دوست عزیز

۱۴ پوشه و  ۱۰۱۳ عدد پیام ، بعد از کلی حذف های خلافِ میلم

 می شوند In Box  گوشی همراهم ....

خیلی وقت ها خیلی دلم می خواهد ، سر بزنم به محتویات گوشی اطرافیان و ببینم چه چیزهایی از من را نگاه داشته اند برای روزهای مبادایشان

اما نمی شود که ... حکمِ حوله و مسواک و از این قبیل را دارند

خطَِ قرمز آدم ها ، حریمی که دوست دارند امن و ایمن  بماند

یک جایِ خیلی دنج که پُر است از خوب ها و بدهایی که از آدم ها جمع کرده اند 

و بعضی وقت ها خیلی هم خلاصه ، تا این حد : " موضوع منتفی شد" که فقط خودم می دانم کدام موضوع و کی؟؟؟

همسری که همیشه می گوید : " لطفاً دست نزنید، حتٌی شما دوست عزیز" و دوست عزیزی که دوست دارد دست بزند، کنکاش کند و سر در بیاورد از اتفاق های در حال وقوعِ آن

اماٌ!!!!!!!!!!!!!!!!!! امٌا همیشه یکی هست که کلاً منطقه ی آزاد است

آزادِ آزاد... تردد در همه ی محدوده اش مجاز است ، با هر سرعتی که بخواهی ... بتوانی

نیاز به عملیاتِ محیر العقول هم نیست ... یواشکی های هزار لا ...

اصلاً در هر دیدارتان با کلی افتخار گوشیش را می آورد و  با خنده می گوید: " مامانی چک نکردی ها"

و تازه ، تو هم هیچ شرمنده نمی شوی 

گوشی را می گیری و با فراغٍ بال دانه دانه اش را می خوانی

پیام هایی از تو ... همسری... خواهرت .... همسرش... برادرت ...همسرش...بابایی ...و این قصه ادامه دارد

آدم های مهم ِ زندگی ِ مامان ، خیلی کمتر از آدم های مهم ِ زندگی من هستند

و خداییش از هر اوقات فراغتی ، فراغ بال تر می شوم با لحظه هایی که با گوشی مامان می گذرانم

و  

آخرین پیامم در گوشی مامان

" مرا به کعبه چه حاجت؟!!

طواف می کنم " مادری" را که برای لمس دستانش هم

وضو باید گرفت"

و این جا  آهسته می گویم ... مادری که حاجیه ام کرد ، کربلایی شدنم را دید و هنوز خودش نه حاجیه شده است و نه کربلایی ...

باید وضو گرفت .... برای لمس دستانش