فقط همين...

اوّل نوشت : به بهانه­يِ موضوعِ انشاء اين هفته است؛ براي پيشگري از اتفاقِ ناخواسته­يِ شنبه­يِ قبل

 آبيِ كاموا را با كلي وسواس ‌به اميد آنكه رنگش بر زلالِ چشمانش بنشيند و زنگارش زنگِ قشنگِ نگاهش شود؛ انتخاب كردم.

كاموا را دور انگشتِ اشاره­يِ دستِ راستم مي­پيچم و كلاهِ دخترك را اندازه­ي دورِ سر همين روزهايش سر مي­اندازم و فكرهايِ نيمه­كاره­ام را درست از همان­جايي كه رهايشان كرده­بودم؛ از سر مي­گيرم.

 به سايه­هايِ شعله­يِ بخاري كه لرزان بر خوابِ معصومانه­يِ صورتش مي­نشيند و برمي­خيزد، خيره مي­شوم

اين دخترك سه ساله­يِ سفيد و طلايي همه­ي دار و ندار و سهم من از دستانِ خسيس و بخيلِ دنياست.كه به زور؛ همْ  روزيم شده و همْ بهانه­ي نفس كشيدنم در غربتِ تلخِ آدم­ها

حاصلِ يك عشقِ نيمه­كاره، غرورِ به تباهي رفته، سكوت از سرِ اجبار و كوتاه آمدن­هايِ بي­چاره

دليلِ كوچِ اجباري و فرار از گذشته­اي كه خيلي جاهايش هم بد نبود و پُر بود از لذت­هايِ ريز و درشتِ فراموش نشدني

رها كردن آدم­هايي كه وسعتِ اندازه­يِ آنها نوعِ رنگِ روزهايم را رقم مي­زد

و حالا همين موجودِ كوچك شده خلاصه­يِ همه­يِ دلخوشي­هايم، از تهِ دل خنديدن هايم، به آرامش  رسيدن­هايم

و راضيم مي­كند به دوتايي زندگي كردن، دوتايي برنامه­ريختن­، دوتايي بازي كردن

وقتي همه­يِ خواسته­ات از دنيا خلاصه شود در همه­ي داشته­ات در اين دنيا،

وقتي تمامِ هدفت از زندگي به بار نشاندنِ شكوفه­هايِ آرزوهايِ تنها يك نفر باشد؛

چه اهميتي دارد تصميمِ دنيا برايِ تمام شدن خودش و بلعيدن ما؟

اگر قرار بود تنها يك روز به آخرِ دنيايِ من باشد، هزار برهان موافق و مخالف رديف مي­كردم كه 24 ساعت برايِ به پايانِ رسيدنِ دنيايِ  يك مامان خيلي كم است،

يعني منصفانه نيست

اصلاً از غصّه به پايانِ مهلت تعيين شده نمي­رسد...

مخصوصاٌ اگر دختركِ سه ساله از همه­يِ دنيا فقط يك مامان داشته باشد

اما حالا كه قرار است 24 ساعتِ ديگر دنيا برايِ همه به آخر برسد، و من و همه ­ي دنيايم كنار هميم ، در حريمِ امنِ گرمايِ اين سويِ پنجره...بگذار به آخر برسد

ميله­هايِ بافتني را زمين مي­گذارم و

تمام اين 24 ساعتِ باقيمانده را فقط و فقط از تهِ دل مادري مي كنم؛ درست مثل همه­يِ اين سه سال

تنها برايِ به آغوش كشيدن و برداشتنِ آخرين بوسه از چالِ چانه­اش  زمان مي­خواهم ... فقط همين