پنج شنبه و پیاز داغ و باران

پنجشنبه ها روزِ من است و پسرک، یک روزِ خیلی دوتایی، از آن دوتایی هایی که کلِ هفته را منتظرش می مانم و برایش نقشه می کشم تا بیاید و برایِ هفته ی بعدم انرژی بسازد

کلی کارِ دو نفره هم داریم، از صبحانه ی دو نفره که شمع رویِ سفره اش می سوزد و املت جوانه ی گندم و زیتون که تصور خوردنش هم با  آقایِ خوب جُرم محسوب می شود تا لباسِ بالش ها را کندن و خانه ی عروسک های رویِ تخت ِ امیر رضا را اساسی تکاندن و دو تایی کارتون دیدن و کیک پختن و گاهی هم خانه را به مرزِ بعدِ انفجار رساندن

این ها از توانایی هایِ نهفته ی ماست وقتی دو تایی می شویم و بعضی وقت هایش مثلا وقتی رویِ کوسن ها می پریم و  بلند بلند شعر می خوانیم، از یادم می رود که من مامانم و آن یکی، یک پسربچه با کلی اختلاف سن از من

خلاصه کلی کودک درونم به لطف حضور پسرک حال می کتد و احوالم را بهبود می بخشد

از این ها که بگذریم همه یِ تقصیرش مالِ پسرکِ سبزی فروشِ دمِ مترو که برگ سیر و اسفناج را باهم  داشت بود و بعدش هم آسمانی که انگار دلش به اندازه یِ همه ی سال های آن بالا نشستن و زمین را دید زدن گرفته بود، انتخابم معلوم شد؛ آشِ رشته ی ِ پُر کشک و پُر پیاز داغ،

امیر رضا : الی مامان این چیه؟

الیما: پیاز داغ

امیر رضا بعد از خوردن مقدارِ قابل توجهی پیاز داغِ خالی خالی در حالِ تکان دادنِ سَر: نـــــــه داغ نیست شُش مزه است ( همان خوشمزه است)

پ ن : کوفته هایِ نازنین ِ دو نفره پزمان ترک خورد، شکاف هایِ ریز برداشت، دستور، دستورِ همیشگی بود شاید کوفته ها هم حرف هایی برایِ گفتن داشتند یا شاید هم دلشان گرفته بود که اینطوری ترک خوردند