چرخ بر هم زنم ار غيرِ مرادم گردد
چرخ بر هم زنم ار غيرِ مرادم گردد بابا كارمندِ بازنشسته‌يِ مركز كامپيوتر واحدِ تحصيلات تكميلي هستند، آن روزهايِ قبل از بازنشستگي كه افزون بر ما سه تا؛كُلي دختر و پسرِ ديگر هم داشتند و با به پايِ تك تكشان پايان نامه دفاع كردند و فارغ‌التحصيل شذند، يكي از پسرهايش وقتي دكترايش را گرفت و با موفقيت دفاع كرد، به جايِ شيريني يك تابلويِ شعر برايِ بابا آورد، ميخش كرديم گوشه يِ اتاقِ كامپيوتر
چرخ بر هم زنم ار غيرِ مرادم گردد من نه آنم كه زبوني كِشم از چرخ و فلك
روزهايِ نوجواني بود و كُلي سودايِ رنگي رنگي تويِ سرم بِپَر بِپَر مي‌كردند، عاشقِ اين شعر شده بودم و آن تابلو، هر وقت كه به آن اتاق مي‌رسيدم برايِ‌خودم مي خواندمش و برنامه هايِ روزهايِ دورترم را بر اساسش مرتب مي‌كردم ، انگار شعر را خودم گفته بودم و نه حضرتِ حافظ و قرار بود دنيايم را بر پايه‌يِ همان شعر بسازم
مدّتي است در تدارك ِ كاري هستم ،يك كارِ مهم و اساسي، البته با عقلِ اين روزهايم نه مهم‌تر از زندگي، ديروز واسطه‌يِ كارم زنگ زد و گفت : فعلاً نمي شود، زمان مي‌خواهد برايِ‌انجام شدنش
واسطه ام رييس سابقم بود، كُلي مقدمه گفت تا به اين "نه" موفت برسد ،حتماً نگرانِ ناراحتي احتمالي من بود، ساكت بودم و به حرف هايش گوش مي‌دادم؛ تمام كه شد گفتم : خير تو اتفاقيه كه مي افته؛ حتماً صلاح همينه
ديشب كه ملّي پوشانِ واليبال گُل كاشتند و دلِ همه رو شادِ شاد كردند و دسـتِ غرور و افتخار را داخلِ برزيل گرفتند و شوتش كردند تويِ خونه‌يِ همه‌يِ‌ايراني ها؛ مطمئن شدم ،شورِ جواني قَدَر و توانا مي تواند، يك مي تواندِ خيلي متفاوت... وگرنه آدم ها تا زنده اند مي توانند و قادرند آرزوهايشان را عملي كنند
انگار به مرورِ زمان ميزان تسليم شدنم؛ واگذار كردنم امورِ زندگيم بيشتر شده؛ و اين اتفاقِ دو حسّ ِ متفاوت را همزمان برايم آورده است، هم شادم از آرامشِ ناشي از آن و هم نگرانم از اينكه آرزويِ بزرگي ندارم و نداشتنش روزمرگي هايم را بيشتر است.
