مثلِ همه‌يِ مامان‌ها
مثلِ همه‌يِ مامان‌ها از همان وقتي كه مرخصيِ كوتاه‌مدّت و زودگذرِ در كنار پسرك ماندن تمام شد و دوباره تبديل به كارمندِ وظيفه‌شناسِ دولت شدم ، عادت كردم به خانه كه مي‌رسم يا پسرك در بغلم باشد يا يك جايي در چهارچوبِ خانه و اغلب هم خواب...
عادت كردم به بيصدا كردن گوشي قبل از ورود،به آرام و با سر انگشت به در زدن،به آهسته وارد شدن، و هوايِ پسرك را نفس كشيدن
خاله فاطمه(پرستارِ مهربانِ‌پسرك) دلش خواست امروز ميزبانِ پسرك در خانه‌ي خودشان باشد؛ از ديشب برنامه‌يِ بُردنش را اجرا كرديم، حوالي ۶صبح پسركِ بيدار حليم و سنگكِ تازه خريد و رسيد به خاله فاطمه، خيلي جدّي با من و آقايِ خوب خداحافظي كرد و در اغوشِ خاله فاطمه آرام گرفت
حالا اداره كه تمام شود، بايد بروم به خانهاي كه پسرك نيست؛ به خانهاي كه از صبح تنها بوده و نياز به تميز كردن ندارد، به خانهاي كه همه‌ي وسيله‌هايش سر جايشان است، به خانهاي كه نياز به آهسته راه رفتن من ندارد،
و مامان‌ها آدمِ عادت كردنند؛ راستش چاره‌اي ندارند،
و من هم عادت مي‌كنم به رفتنِ پسرك، به اتاقِ خاليش، به شلوارهايي كه همان‌جا رویِ صندليِ كنار تختش هر روز قد مي‌كشند و بلند‌تر مي‌شوند
عادت مي‌كنم به بعد از من رسيدنش؛ تنها نهار خوردنش
عادت مي‌كنم به مستقل شدنش،اعمالِ سليقه‌هايش..
درست همان‌طور كه مامان و مامان‌بزرگ عادت كردند
درست مثلِ همه‌ي ِ مامان‌ها
همه‌يِ اين‌ها جمع كه مي‌شود، در كنارِ هم كه قرار مي‌گيرند مي‌شوند زندگي
و زندگي مي‌گذرد به همين عادت كردن‌هايش
ما هم میخوایم ازین استقلالها برای کودکمان
جاتون خالی تهرانیم و به یادتون
خوبن،با اینکه تازه دارم طعم مادر شدن را می چشم ولی فکر به این چیزها هم کمی آزاردهنده است،ولی زمانه است دیگر تسلسلش را حفظ می کند،برام ویژه دعا کن ،خیلی دلم می خواد در مورد بعضی چیزها با هم صحبت کنیم ولی....
بوس