چهار تا مونده به آخر

همه­يِ مزه­اش، ُبرو و بيايش،بگير و ببندش، درْ عجله­هايِ دلنشين نفس كشيدنش، اضطرابِ تمام نشدنِ كارهايِ نيمه­كاره­اش، شور و هيجانِ بازارِ دم ِ عيدش حتي براي مني كه خريد ندارم؛ در روزهايِ باقيمانده­يِ هفته­يِ آخر اسفند خلاصه مي­شود؛

هفته­يِ بعد همين روزها،­كه سالِ جديد به خوبي و خوشي و سلام و صلوات تحويلمان شده و سالِ كهنه با همه­ي خاطراتش كوله به دوش در سفرِ بازگشت به سر مي برد،همين كه بهار بانو بر مسندِ حكومتشان جلوس نمايند و رويِ هم را ببوسيم و عيد را شادْباش بگوييم، اهميّت  داشتن و نداشتن سبزه­يِ عيد و كارهايِ به پايان نرسيده و خريدهايِ نكرده هم از بين مي­رود، فشارِ به موقعِ انجام دادنِ كارها تمام مي­شود و ممكن است انجام شدنشان يك سالِ خورشيدي ديگر به طول انجامد، شايد همين! علتِ اين همه اصرارِ آدم ها به تمام كردنِ كارهايِ نيمه كاره باشد، بعدش انگار آدم­ها به يك سكون و سكوتِ از سرِ اجبار و بي تكليفي ِ كمْ مزه مي­رسند،

همان قدر كه اين روزها و نفس كشيدن در حال و هوايِ متفاوتشان را دوست دارم ، بعدش را نه ...

بهار بانو، امسال كه بيايي خيلي چيزها با سالِ قبل فرق كرده است، چينهايِ بيشتري از دامنم به زيرِ چشمانم رسيده اند؛ خطّ ِ اخم و خنده ام همزمان با هم عميق­تر شده است، صدايِ نفس­هايِ چند نفري به گوش نمي­رسد و چند نفري هم به مجموعه­ي ِ سالهايِ قبلمان اضافه شده­اند،

 پسرك نشسته­ و بي دندانِ سال قبل راه مي­رود، ده تايي دندان  دارد و جوجه  را با شيرين ترين تلفظِ "جيم" ادا مي­كند، هم سفره­يِ ما شده و ديگر نمي شود همان اندك زور را به سليقه­يِ ذايقه اش تحميل كرد

يك حسّ ِ‌ خيلي بدي ،  فاصله­ام را از خدا بيشتر از روزهايِ مشابه سالِ قبل تخمين مي­زند، و اندازه­يِ روزمرگي هايِ دخيل در تار و پود عمرم را بيشتر،‌خيلي بيشتر، اين حسّ ِ دوست نداشتني آزارم مي­دهد و مرا وا مي دارد تا به فكرِ چاره اي برايِ اين بي­چارگيم باشم،

هيچ تغييري در ليست آدم هايي كه از آن ها دلخوري دارم ايجاد نشده است، شماره­ي ِ آدم­هايِ بيشتري را با تاريخِ تولدشان در گوشي هميشه همراهم ذخيره كرده­ام و ياد گرفته­ام بي هيچ اجباري ، تحميلي، تكليفي زادروزشان را تبريك بگويم

رفتارم با آدم­ها كمتر به نوعِ رفتارِ آن­ها بر مي­گردد و ارتباطِ كمتري با نحوه­يِ حال و روزشان دارد؛  از نظرِ خودم به ثُباتِ خوبي در اين زمينه رسيده­ام، و در بلاتكليفي روزهايِ آدم ها بي تكليف نمي مانم

يكي از كارهايِ بلند مدّتِ رويِ زمين مانده­ام را شروع و البته زخمي كرده­ام و با سرعتِ خيلي پاييني هدايتش مي­كنم، هر چند موفقيتي كسب نكرده ام اما براي شروع به همين اندك هم راضيم

و راستش حالم انگار از سالِ قبل همين روزها بهتر است و اموراتِ خودم و خانه كمتر از دستم در مي رود، ولي همچنان خسته يِ كارهايِ تمام نشدني هستم

 پ ن : فقط چهار بار بخوابیم و بیدار شویم ، امسال را به انتها رسانده ایم، تمامش کرده ایم و نقطه را گذاشته ایم سرِ خطي كه الهي حالش خوب باشد و ما را به حالِ خوب برساند ، يك دندانه به عدد "دو" سال ۹۲ اضافه شده و يك رقم به بهارهايي كه ديده ايم،

بهار بانو در سبدت توكل و مِهــــــر و آرامش داشته باش لطفاً، برايِ سالي كه  با ميهماني شما آغاز مي شود؛ چشم به راهِ آمدنت هستيم