هجده ماه کارآموزی

نوبتِ واكسنِ هجده­ماهگي پسرك با برنامه­ريزي انجام شده، همزمان شد با آزمايشِ كنترلِ خونش.هر سه از روزمرگي هر روزه مرخصي گرفتيم و هوا هم دل داد به دلدادگي ما و آسمانش را آبي كرد و آفتابش را روشن ، مطابقِ معمول جايِ پارك نبود؛ آقايِ خوب رفتند ماشين را يك جايِ خوب بگذارند و من بي چَك و چونه و اصرارِ هميشگي  برايِ سه تايي رفتن! با پسرك رفتيم و  پذيرش شديم و نوبت به دست نشستيم در صفِ نمونه­برداري، شعر­خوانديم و بازي كرديم و جواب تلفن داديم و گاهي هم برايِ خاله­ها و عموهايي كه با ابرازِ احساسات مي­گذشتند دست تكان داديم،

تصويرِ يك ماه و يك روزگي (ختنه) و اوّلين واكسن پسرك شفافِ شفاف از نظرم مي­گذرد؛ چه بر سرِ خودم و آقايِ خوب و اطرافيانِ راه ِ دور و لابد پسرك آورده بودم .

صدايِ جيغِ و گريه و بي تابيش را از اتاق مي­شنيدم و خودم را به دروغ پنهان مي­كردم در حياطي كه فقط صدايِ پسرك در آن به گوش مي­رسيد به اين بهانه كه من دلش را ندارم، نمي­توانم درد كشيدنش را ببينم

يك لحظه هم فكر نكردم بچه­يِ سي و يك روزه در اين دنيا هيچ كس را به اندازه­ي من نمي شناسد و هيچ آغوشي به اندازه­ي آغوشِ مادرانه­يِ من، آرامش نمي كند.

و بعد پشيمان شدم از اين همه كم آوردن، كافي نبودن، مادرانگي نكردن و ضعيف عمل كردن

و بعدترش براي آرامشِ دلم، خودم را توجيه مي­كردم كه اينها اشتباهات رايج مامان اوّلي هاست! كه البته  نبود و خيلي از مامان اوّلي ها هم با سن پايين­تر و تجربه­ي كمتر مقاوم ترو خود دار تر عمل كرده­اند.

تا اينكه در يكي از وبلاگ­هايِ مادرانه خواندم، حتماً بچه­ها در اين لحظه­هايي كه برايِ اوّلين بار، درد... را تب را... سوزش را تجربه مي­كنند، بيشتر از هر چيز ديگر به مادري شجاع و قوي نياز دارند؛ جمله­ي نويسنده­ي وبلاگ كوتاه و موثر و كافي بود براي اينكه از همان وقت همّت كرده و تمرين كنم پناهِ خوب و محكمي برايِ روز و روزگارش باشم.

حالا وقتي خانم نمونه­گير اصرار هم مي­كند كه اي كاش پدرش بود تا شانه­هايش را محكم بگيرد؛ محكم مي­گويم مادرش هست و شانه­هايش را محكم مي­گيرم و مُدام حضورم در كنارش را در گوشش زمزمه مي­كنم.

واكسن هجده ماهگي به همان سختي واكسن­هايِ قبل بود حتّي سخت­تر و دردناك­تر؛

تب داشت، شب بيداري داشت، ناز خريدن و ناز كشيدن داشت

 امّا روزهايِ مادرانه و مشقِ مادرانگي از رويِ دست ديگران به من آموخت كه

محكم باشم

كه كارِ سخت را سخت­تر نكنم

مديرِ خوبي برايِ اتفاق­هايِ اجتناب ناپذير باشم

سرش را با مادرانه گرم كنم تا دردش كمتر شود

زندگي را تعطيل نكنم

با حفظِ اولويت حواسم به اطرافيان، خانه، آقايِ خوب و خودم هم  باشد

و البته هيچ كدام ازاين­هاعادت نبود ...  هر چقدر هم بگذرد و تكرار شود، درد كشيدن فرزند برايِ مادر عادي نمي شود و به آن عادت نمي­كند

پ ن : کاش و ای کاش و ای کاش ... جایی در این وزارت خانه یِ عريض و طويلِ علوم فكري براي آموزش زندگي به زوج هاي جوان مي كردند، چيزي فراي تنظيمِ خانواده با واحدهاي كم و محتواي ضعيف.درس هايي برايِ همسرِ خوب و والد مناسب شدن.