مامان هايِ حسود به بهشت نمي روند؟

سكانس اوّل:

صبحٍ جمعه است، با آقايِ خوب سرسنگينيم، هم پيش مي آيد و هم كوتاه و موقتي است؛ او خودش را با كتابِ امتحانِ سه شنبه­اش مشغول كرده و من با مراسمِ صبحانه­يِ امير فندق، پايانِ لقمه­يِ دوّم درِ اتاق خواب را نشان مي­دهد و مي­گويد " بـ ا بـ ا"؛ خودم را مي­زنم به آن راه و مي­گويم " پسري غذايش را بخورد"، دو قدم به طرفِ در مي­رود و  به خيالِ اينكه مامان نشنيده " بـ ا بـ ا مـ ا م "را بلندتر مي­گويد، لبخندِ بدونِ واكنشم را كه مي­بيند، راساً سراغِ بابا مي­­رود و با اصرار انگشتِ اشاره­­يِ بابا را در تمام ِ دستِ كوچكش جا مي­دهد پيروزمندانه بابا را كشان كشان مي­آورد سرِ سفره­يِ صبحانه­يِ يك نفره­اش و با لبخند آقايِ خوب را به من معرفي مي­كند : " بـ ا بـ ا"

سكانس دوّم:

عصرِ باراني يك دوشنبه­يِ زمستاني است، مثلِ هميشه من ديرتر به مجموعه­يِ خانواده رسيده ­ام؛ با دو تا بستني مي­نشينم كنارِ بساطِ پدر و پسر، يكي برايِ امير يكي هم  برايِ ما دوتا كه خيلي هم زياده ­روي نكرده باشيم؛ كم كم يادم مي­رود كه برايِ بستني شريك داشتم و تنها تنها به خوردنش ادامه مي­دهم، اماّ پسرك يادش نمي­رود! بستني و بلافاصله آقايِ خوب را با دستِ خاليش به من نشان مي­دهد و مي­گويد: " بـ ا بـ ا مـ ام"  و بابا قربانش مي­رود و مامان قرمز مي­شود.

آخرِ شب همان دوشنبه است ، دوتايي مشغولِ خوردنِ نارنگي و سيب هستند؛ اصلاً مامان انگار نه انگار، با اعتماد به نفس مي­گويم " امير جان مامان هم مام" به طرفم بر مي گردد، مي­خندد و مي­آيد و بوسم ميكند و مي­رود ....