طبقه­ي چهارم ِ بدونِ آسانسور خيلي هم خوب است ....

جنابِ  آقاي ِخوب، حوالي ساعتِ سه عصر، پسرك و خانه را از خانمِ پرستار تحويل مي­گيرند

چيزي حدودِ دو ساعتِ بعدترش

من؛  پسرك، جنابِ آقايِ خوب و خانه­ي نقليمان را ؛ از خداي مهربان هديه مي­گيرم ...

از روزهايِ مَهد و مدرسه ، با كليد در باز كردن را دوست نداشتم ؛ خيلي مي چسبد كليد دسنت باشد ولي گوش­هايي منتظر شنيدنِ زنگي باشند كه تو صدايش را در آوري. هي در مي­آوري كه نشانه­ات باشد..

در آپارتمان چهار واحدي ما ، يك طبقه هميشه غايب است ، نيستند ، رفته اند دورهايِ دور و سالي يك­بار همسايه­ي ِ شب­هايِ تابستانِ تهران و ما مي­شوند، طبقه­ي دوّم! ماييم و تنها دو همسايه ....

زنگ مي­زنم، پسرك تصويرم را مي بيند و مـ ا مـ ا ن  را با فاصله­ي ِ معنا دار بينِ  دو  مـ ا  ،‌ بخش مي­كند ...

تا رسيدنم به طبقه­ي چهارم و آغوشش ، همان­طور منتظر بر آستان در مي­ايستد

بر اساس قانوني نا گفته و  نا نوشته ، پايش را تحتِ هيچ شرايطي از چارچوبِ در بيرون نمي­گذارد ،

 و صدايم مي كند...

پا گردِ اوّل : مـ ا مـ ا ن 

با لحنِ خودش تكرار مي­كنم .... نخودي خنديدنش را  كه مي­شنوم سرعتم را بيشتر مي­كنم

پا گردِ دوّم : مـ ا مـ ا ن 

صدايش قوي­تر است و فاصله­ي من به او كمتر . . . لحنش را  مادرانه تقليد مي­كنم

پا گردِ سوّم : مـ ا مـ ا ن  سوّم را كه مي­گويد، تصويرش در قابِ چشم­هايِ مشتاقم مي­نشيند با دستي كه به سويِ جنابِ آقايِ خوب دراز شده است و پله ها را نشان مي­دهد ...  كه يعني آن­كه مي­آيد؛ مـ ا مـ ا ن   است....

به طرفم برمي­گردد و   مـ ا مـ ا ن  را مي­بيند و مي­دود به اندرون سراغِ هاپ­هايِ نازنينش..

طبقه­يِ چهارم  بدونِ آسانسور خيلي هم خوب است، اصلاً مزيت است براي مزه كردنِ  انتظارِ مادرانه

شرمنده­يِ دو همسايه­ي عزيز هم هستيم براي اين تنها آلودگي صوتي كه ايجاد مي­كنيم ، ناچارم به توليدش....

پي نوشت: متاسفانه بعد از اين مراسم دو دقيقه­اي، خبري از به بر كشيدنِ مادرانه نيست كه نيست، مي­دود و مي­رود سراغِ هاپ هايش، همه­يِ حيوانات در باغِ­وحشِ پسرك هاپ! هستند و جالب اين است كه خودش منظورِ خودش را از هاپ­هايِ  يكساني كه  صدا مي­زند، مي­داند، دقيق مي­داند

و اين قصّه­يِ همه­يِ اين روزهايي است كه به خاطرِ آلودگي هوا خانه مي­مانند و دنبالِ مـ ا مـ ا ن   نمي آيند...