كولهي ِ طوسي- نارنجي راه راه
همين فردا ....
نـــــــــــــــــــــه
همين فردايِ بعدِ فردا كه يك كَمكَي حالِ دلم به راه ميآيد و دستانم ميتوانند و دلم ميخواهد . . .
يادم باشد كه بروم سراغِ آن كمدِ بالايِ ديوار؛ كولهي ِ طوسي- نارنجي راه راهم را بردارم و يكي يكي انبوهِ اتفاقهايِ تا نخوردهيِ همهيِ روزهايِ قبل را ورق بزنم
يادم باشد قبلش پسرك را بخوابانم .... خوب تماشايش كنم ، نفس هايش را يكي يكي بشمارم تا به عددِ صد برسد ... سرِ انگشتانم را رها كنم جايِ چالِ خنده اش و تصوِّر كنم با صدا خنديدنش را
يادم باشد، عددم به صد كه رسيد، پايِ لالهيِ گوش چپش يك بوسِ كوچكِ مادرانه بكارم و صندلي را بگذارم براي پايين آوردنِ كوله ....
يادم باشد، اوّل سراغِ كودكي هايم بروم ،همان هايي كه در شور و شاديِ و شعف، بي دغدغه و دوست داشتني گذشت... همانهايي كه متصلند به فلاسكِ غذايِ آويزاني كه قدش براي قدم بلند و كليدي كه دستم برايِ چرخاندنش در قفل كوتاه بود،همان روزهايِ مهد كودك و بازي هايِ بچگي....
يادم باشد همهيِ پيغامهايِ نخواندهيِ زندگي را دوباره با دقّت و خوب بخوانم و به خاطر بسپارم .....يادم باشد كولهام را به ترتيب روز و ماه و سال، از نو مرتب كنم و خاطراتِ دوست نداشتني را براي هميشه از كوله اخراج كنم.... يادم باشد هيچوقت ويزايشان را تمديد نكنم ....اصلاً ممنوع الورودشان كنم
يادم باشد مراقبِ ورق هايشان باشم ... بالايِ همهي برگهها با خودكار آبي كاربني محبوبم بلند بلند "دوستت دارم " بنويسم و با اوّلين نشانههايِ بهار كه از انتهايِ زمستان جوانه مي زند ، همه را پُست كنم به مقصد گيرنده هايِ منتظرِ عشقم ...
يادم باشد دعايِ باران را براي طلبِ بركت به نيت همهي خانهها، چهار تا كنم و بين ِ همهي برگ برگ هايِ كوله ام جايشان دهم ....
يادم باشد سندهايِ كولهام تحتِ كنترلم باشد ، يادم باشد رويِ همه يِ آنها مهرِ "سند معتبر است "
و
" هيچوقت كُپي برابرِ اصل نمي شود " را قرمز بزنم ....
پ ن : يادم باشد يك مطلبِ مستقل با موضوعِ " هيچوقت كُپي برابرِ اصل نمي شود " را خيلي زود بنويسم.
پ ن :به بهانه يِ زنگِ انشاء