برسد به دستِ اهاليِ فردا

جهان،زمين،آسيا،ايران،تهران

سال يك هزار و سيصد و نود و دو هجري خورشيدي – بيست و دوّم آذر ماه – روزِ جمعه

اينجا هنوزهم جمعه­ها مردِ خانه با بربري كنجدي يا سنگككِ سنتيِ دورو خاشخاش،قابلمه­يِ حليم و كله پاچه به دست سلام و صبح به خير گويان،صبح را زيبا مي­سازد...

هنوز هم از در نرسيده ،با صدايِ‌موسيقي و عطرِ نانِ تازه، اهالي را مي كشانند بر سرِ سفره­­يِ صبحانه؛

اينجا جمعه ها ، رژيم هايِ غذايي آسان تر مي­شود و كلي از غيرِ مجازها ، مجاز مي شود

هنوز هم،ناهار جمعه از اهميّتِ خاصي برخوردارست و خيلي خوب مي­تواند حتّي اهالي چند خانه را كنار هم سرِ يك سفره بنشاند، مثلاّ به بهانه­يِ آبگوشت ...كه اصولاً يك غذايِ دستِ جمعي است و از جوشِ نم نمِ پياز و گوشت و نخود و لوبيا و گوجه و سير حاصل مي­شود و تليتش با ترشيِ ليته و سبزي خوردن و پياز، حرفي برايِ گفتن نمي­گذارد..

بعدش هم قرصِ دست سازِ حاج خانم پز! مي خوريم كه كاملاً گياهي است، ضدِ نفخ و كمك كننده به هضمِ غذا

ما اينجا هنوز هم جمعه­ها، يادِ اياّمي داريم و سماورِ ذغالي عَلَم مي­كنيم و چايِ ايراني دَم مي­كنيم و دِل مي­دهيم به حرف­هايِ دلتنگيِ همديگر ..

پاييزها ، انار دان مي كنيم و با گلپر و نمك مي خوريم ..

ما هنوز بِه مي خوريم تـــــــــــــــــــــا به و بهتر شويم

با بِه مربا مي­پزيم ؛ تاس كباب درست مي كنيم و

هسته هايش را خوب خشك مي كنيم و جايي نگه مي­داريم برايِ روزهايِ سرفه و هنوز معتقديم ، مرهم بي بديلِ دردِ سينه است.

برايِ شش ماهِ اوّلِ سال، آبِ نارنج مي­گيريم ، ميوه­يِ زمستاني خشك مي كنيم،

شب­ها شال و كلاه مي­بافيم و لابِ لايِ شاهنامه و حافظ دنبال اسطوره هايِ ايراني مي­گرديم ...

جمعه ها كه به غروب مي­رسد؛ دلتنگي هايِ هميشگيِ جمعه­ها هم مضاعف مي­شود...

خانه را سرو سامان مي­دهيم ولباس اتو مي­كنيم و مهيايِ فردا مي­شويم ....

راستي شما آخرين روزهايِ پاييزتان را چگونه زندگي خواهيد كرد ؟