آقا سلام! ماه محرّم شروع شد . .

آقا سلام! ماه محرّم شروع شد . .

قصّه­ي پُر غصّه­يِ شما و كربلايتان شده است نقطه­ي امنِ زندگي اين سالهايِ من ...

تكيه گاهي كه باداشتنش، كمتر كم مي آورم و كم مي شوم و به انتها مي رسم

مامني امن برايِ فهميدنِ چرايي و چگونگي دنيا

تعيين ِ درستِ اولويت­ها

تشخيصِ درستِ راِهِ منتظرِ عبور

و حرف­هايِ شايسته­ي ِ شنيدن

و شنيده هايِ  لايق گفتن

 كه همه  و  همه وامدارِ راهي هستند كه رفتيد

و

 حَماسه­يِ سترگي كه آفريديد

حكايتِ شما و اصحاب و قافله­يِ كربلايتان، شده است محلِ رجوعم ... در آزمون­هايِ سخت ... اتفاق­هايِ ناهموار ... رخدادهايِ تلخِ پيش بيني نشده . . .

قيامتان، قيامتِ زمين شد وقتي آن سلاله­يِ پاك و مهربان را با علمِ به مطّهر بودنش، همان ها كه بارها رافتِ اسلامي جدّتان را چشيده بودند، سيلي نامهرباني زدند ...

اصلاً آقا جان بعضي از واژه­ها با حماسه­ي شما متولّد شد ، معني گرفت و نسل به نسل، سينه­ي عاشقانتان را سوزاند

ايثار با دو دستِ برادرِ علمدارتان پا گرفت ... معني شد .. و همان جا هم ركوردي جاودانه گرفت و به انتهايِ اندازه اش رسيد

عشق با نگاهِ عمه يِ بزرگ­وارتان كه زينتِ پدر بود معني شد . . . و غروبِ كربلا ، كرب و بلا بر دوش­هايِ خسته اش امانتي شد براي احيايِ نام پدر ... مادر ... و برادري كه از همه ي ِ زندگيش گذشت ... راستي چه خوب امانت داري شد بانو ... معلمِ نجيبِ شميم ِ شب بوها. . .

گذشت از همان گذشته­يِ كربلا رونق گرفت . . . همان وقتي كه همه بعدِ اين همه بي آبي در كنارِ فرات ، تشنه نمي شدند

آقا جان مُحرمتان را دوست دارم ...

 اصلا نشستنِ در اين حريمي كه اين همه حرمت دارد را دوست دارم ...

 غمِ دلم زياد مي­شود وقتي پرچمِ عزايتان همه­يِ شهرم را سياه پوش مي­كند،

 امّا از اينكه لباسِ‌اين روزهايم همرنگِ لباسِ اين روزهايِ مادرتان است ، حسّ  ِ خوبي دارم . . .

از چله نشين ِ زيارتِ عاشورايتان شدن كلي وام مي گيرم ، كلي انرژي ؛ كلي امتياز .. براي ِ روزهايِ مبادايم ...

و من اينجايم ... بر درِ خانه اي كه انگار قرار نبود حرمتش پاس داده شود ...  

به رسم ادب ، دو زانو و سياه پوش مي نشينم

و شكر مي كنم  كه هنوز لايق اين دَرم . . . .

آقا سلام! ماه محرّم شروع شد . .