اشکی که مدارا نکرد و بر سر پیمان نماند و بارید

حس و حالِ عصرِ جمعه ام ، بوی آخرین روزِ شهریور ماهِ سال های مدرسه را می داد

 لباس هایِ اداره ام و اتو کردنشان و رفو کردنشان بعد از شش ماه

سبک کردن کیفی برای اداره که با چند قدم پیاده روی طاقت شانه هایم را تمام نکند

و حداقل هایی برای طولِ روزم چایی و قندان و لیوان و کمی بیسکوییت

بستن دو ساک برای امیرم، یکی برای اینکه بماند خانه ی خاله الهه ...و یکی برای رفت و آمد هر روزمان

ظرف های غذا و سالاد برای خودم برای همسری

فرنی صبحانه و سوپِ ناهار امیر

آماده کردن شیر برای فردای تا ساعت چهارش

و دلهره داشتن و دلهره داشتن برای اینکه چیزی جا نماند از قلم نیفتد

سر و سامان دادن خانه، همان که ۶ ماه و کمی بیشتر، منِ امیرک به بغل را به آغوش کشیده بود

و امروز شد همان موعودِ دیروز

صبحی که آنقدر زود است که هنگام بیرون رفتن از خانه چراغ های خانه را خاموش می کنم

و اتوبانی که شلوغیش متحیرم می کند

مات می مانم از بیخوابی دایمی تهران

و ماشین هایی که از تعداد زیادشان ترافیک می سازند

انگار همه امیررضا ب دوش از غرب تهران راهی شمال شرق تهران می شوند

و خاله ای که با روی باز قبل از امیر خان،دنبال غذایش می گردد

و من....

در صندلی جلوی ماشین ...بی امیرم

و اشکی که مدارا نکرد و بر سر پیمان نماند و بارید

و دستان مهربان همسری

عطر خیابان باران خورده

شیشه ای که می شد بازِ باز باشد و دل من شور نزند برای سرما خوردن پسرک

و اداره ای که همان جا بود و همان طور

اصلا انگار نه انگار که من ۷ ماه آنجا نبوده ام

و بعضی که فکر می کردند همین نزدیکی مرا دیده اند

و یک روزِ طولانیِ کاری خیلی بیشتر از ۷ ساعت

و عهدی که پایش ماندم و زنگ نزدم خانه ی خاله الهه و مدارا کردم با پیام هایی که او برایم از وضع همه کسم می فرستاد

و رسیدن به امیرکی که تا ۱۱ صبح در اعتصاب غذا به سر برده بود و هیچ نخورده بود

و چند ساعتی با او...

و دوباره همه ی آن کارهای عصر جمعه

مادر که می شوی الان ۹:۳۷ شب ، خیلی وقت است که از وقت خوابت گذشه است

می روم که کنار عطر تن امیر تمام خستگی روزم را فراموش کنم ...می روم فکری به حال زانوانم کنم