اِليــــــــــــما

همين‌كه بگويي " ‌بعد از ده سال " يك عالم حرف است، يك عالم روز، يك عالم ماه، يك عالم سالي كه برايِ خودش بهار و تابستان و پاييز و زمستان‌هاي جورواجور داشته، از نقطه‌ي ِ پايان روايت كردن آدم را  يك جوري مي كند، همزمان با روح و روان و عمرِ رفته و خاطره‌هايِ تلخ و شيرين ِ آدم بازي مي‌كند و آدم را در يك خلسه‌يِ غريب رها مي‌كند، انگار يك‌دفعه زلزله‌اي بيش از ظرفيتِ ذهنت سازه‌هايِ نرم و سختِ‌ مغزت را بلرزاند و همه‌يِ محتويات ده ساله‌اش را از اولويتِ چيدمان تو بيرون آورد، همه‌يِ دسته بندي هايت را باز كند و خوب‌ها و بدها را باهم...

                هروقت که زندگی قلمبه هایِ رویِ بازوهایش را بیشتر از قبل به رخم می کشد و ابروهایش را برایم  پَرت می کند آن دور دورها  و  با تمامِ توانش عرصه را از همه یِ جهات به سویم تنگ و تنگ تر می کند؛ آن وقتی هایی که بدجوری می مانم در منگنه یِ کردارش، درست یا غلط به این نتیجه می رسم که اگر دراينجا ئر ازدحامِ آهن و دود و عجله، غریب نبودم و می توانستم برایِ بعضی از کارهایِ کوچک و بزرگ رویِ کمکِ مامان یا ساعاتِ بازنشستگی بابا، بی منت ترین کمک هایِ عالم، حسابی حساب باز کنم، قادر بودم رویِ زندگی را لااقل يك جاهايي کم کنم ...

بعضی وقت ها خيلي حرف نا گوش‌گير مي‌شوم، نسخه‌‌هايِ معمولي و هميگشي در زير و رو كردن ِ احوالاتم افاقه نمي‌كند، حرف‌ آدم‌هايِ موثر زندگيم بي‌اثر مي‌شوند،‌ علامت‌هايِ ريز و درشتِ در حال وقوع را نمي‌بينم يا مي‌بينم و با لج‌بازي از كنارشان مي‌گذرم؛ خرده فرمايشاتِ زندگي‌ برايِ‌ روزها و شب‌هايم زياد و زيادتر مي‌شوند و من شروع مي‌كنم به سخت شدن و سخت‌گرفتن به زمين و زمان و بيشتر از همه به خودم  توقعم از دنيا به نهايتش مي‌رسد و سرسختيم لجش را در مي‌آورد، شروع به مقابله به مثل كه مي‌كند...

بینِ‌ همه‌ي اتفاق‌هاي نيفتاده، هميشه‌ هايِ هميشه  دلم رُخ نمودنِ  آن لحظه‌اي را مي‌خواست كه بعد از شب‌هايِ بي‌خوابي متوالي و روزهايِ فكر و دغدغه و دل‌مشغولي، بعد از همه‌يِ نشدن‌ها و نشدن‌ها و نشدن‌ها،‌ پس از همه‌يِ فرودهايِ بي فراز، با تمام‌ وجودم،‌ از عميق‌ترينِ نقطه‌يِ توكلِ كم عمقم، از گوشه‌يِ چشمِ ‌راستم  امتداد ِ‌ نگاهم را برسانم به بيكرانه‌‌يِ رحمت خدا كه در نظرم در آسمان‌ها جا دارد و بگويم : شُكــــــــر، شـــــــــكر براي نداده‌هايت؛ دير داده‌هايت و  د...

همان يكي كه هميشه بايد باشد تا ريز ريز و به نوبت تذكرات زندگيم را سياهه كند و به گوشم برساند و بعد اهرم به دست بالاي سرم بماند و مجبورم كند تا براي انجامشان يك كمي خودم را به زحمت بيندازم،‌ بالاخره آمد و نشست پشتِ‌ لاله‌يِ‌ گوشم و وادارم كرد تا دل بدهم به اين روزهايِ قشنگِ‌ مرداد كه مي‌گذرند،‌ اين روزهايي كه ذاتاً خاطره‌اند و هيچ اسم ِ ديگري برايشان ندارم برايِ منِ‌ اسب حالا كه رسيده‌‌ام به ماه‌ شيرنشانم كلي نشانه از زمين و آسمان مي‌‌بارد،‌ كلي نشانه كه با هر كدامشان به تنهايي هم قادرم نوسازي را از نو آغاز كنم، انگار زمين دل‌تنگي‌هايم را ريسه كرده و فر...

امورات دیشب بي هيچ تفاوتي از شب‌هاي ديگر در حالِ انجام بود، انگار زمين همه‌ي تبِ‌ تنش را هـــا كرده بود در رگ‌هايِ مهتابي ششمين شبِ پنجمين ماهِ سال و مرداد با همه‌يِ عظمتش خودش را، حُرمش را به رُخِ آدم‌هاي گرمازده و زمين تب‌دار مي‌كشيد.   همه‌چيز معمولي بود تا چند دقيقه مانده به يادآوري اتفاقي كه معجزه‌يِ آمدنت را چند روزي پيش از موعد به من هديه داد،‌ تا قبل از اينكه درست و حسابي يادم بيايد اين همه تغييرم را در دو سال پر ماجرايي كه گذشت مي داني پسرم تجربه‌يِ غريبي بود ، همه‌يِ‌ غصّه‌هايِ عالم با هم رفتن...

گاهی که واکنش هایِ‌ كوچك و بزرگِ‌ اطرافيانمان كه نشانه‌يِ‌ رنجش ِ دل و كدورتِ‌ نگاهشان از ما و كارهايمان است را  به عمد نديد مي‌گيريم؛   گاهي که زخمي كه  از رفتارمان بر روحشان وارد مي‌شود را مي‌بينيم و خودمان را به كوچه‌يِ علي چپ مي‌زنيم؛ گاهي كه با خودخواهي مي‌گوييم،‌ مثلِ هميشه دلخوريش تمام مي‌شود و خودش مي‌تواند با اين رنجِ از من رسيده!! كنار بيايد و همان آدم سابق شود گاهي كه همه مــــــنْ!!! مي‌شويم و اولويت‌ها و نيازهايمان را تحميل مي‌كتيم به دور و بريِ هايمان و شرايطِ خاصشان را درك نمي‌كنيم همان وقت&zwn...